zaterdag 10 mei 2008

Mollen, de Palestijen van het gazon.

Opnieuw een mollenverhaal.
Sedert mijn vriend D. zijn blog gewijd heeft aan graaf de Mol komen de mollen en hun verhalen vanzelf naar mij toe. Het is helemaal niet mijn bedoeling om zijn onderwerp in te pikken, maar ik kan nu eenmaal alleen schrijven over wat ik meemaak.

Mollen, de Palestijen van het gazon.

Gisteren werd ik opgeschrikt door een ontploffing in de tuin van de buren. Toen ik ging kijken zag ik mijn buurman rechtkrabbelen, zijn bril stond scheef op zijn neus.
Hij had enige tijd geleden een soort bom ingegraven die ontploft als er een mol tegen loopt. Toen hij de bom aan het inspecteren was, is het ding ontploft.
Mijn bezorgdheid voor mijn buurman begon plaats te maken voor verontwaardiging, maar omdat ik graag wou weten wat hij nog allemaal ondernam om met zijn gazon de illusie dat de natuur overbodig is in stand te houden liet ik mij rondleiden in zijn tuinschuurtje. Daar zag ik vergif, klemmen, bommen, gaspatronen, electronische apparaten, kortom een wapenarsenaal waar mee men een parade kan houden waar Poetin nog iets van kan leren.
Dit allemaal om die kleine onschuldige diertjes, die zich nauwelijks durven te vertonen uit te roeien. Het deed mij denken aan de Palestijnen die zich met stenen en zelfgemaakte raketten proberen te verdedigen tegen een van de machtigste legers ter wereld.

Omdat ik wou weten wat er nog allemaal bestaat om mollen te verdelgen googelde ik 'mollen verjagen'. Vreselijk wat ik moest lezen. De inventiviteit van de gazonisten kent werkelijk geen grenzen. De meest geraffineerde en wrede methoden worden aanbevolen. Erger nog technieken die werkelijke martelpraktijken zijn, worden met een waar genoegen beschreven en zelfs verfilmd.
Mollen en Palestijen, niemand kan ontkennen dat ze er het eerst waren, toch worden ze met alle mogelijke middelen verbannen en van hun territorium gejaagd.

Op een mooie dag als deze ben ik geneigd om te geloven dat het met de mensheid nog goed zal aflopen, maar als je dit leest zie je dat de beschaving maar een dun laagje vernis is en dat het geringste spoor van een (vermeende) vijand volstaat om schaamteloos de haat en het sadisme te prediken.

Gelukkig kwam ik ook terecht op de blog van Annetanne. Blijkbaar één of andere kruiden dame, maar na het lezen van haar artikel mollen-mogen vond ik haar geweldig sympathiek.

Daar kwam ik ook te weten dat er een trilogie bestaat over mollen die wel wat lijkt op Watership Down en minstens even goed zou zijn. Spijtig dat mijn jongste reeds zelf kan lezen, want het voorlezen van dat boek was voor ons het begin van de vader-zoon relatie.

3 opmerkingen:

didiermaurice zei

waw... de ogen lopen vol en ik laat ze uitlikken door een mol, goe weten.

Jean Pierre zei

Nadat ik mijn blog geschreven had zag ik op Canvas de reportage 'Israël’s Wilde Westen'.
Het viel mij op hoe sommigen in Israel alleen maar een normale samenleving willen zien, ondanks de alomtegenwoordige aanwezigheid van het leger, ondanks de dienstplicht van drie jaar (twee jaar voor vrouwen).
Net als de gazonisten willen ze de werkelijkheid niet zien en liever in een illusie leven. Ze zijn niet blind als mollen. Mollen kunnen niet zien. Zij willen niet zien.

Ook bij mij lopen de ogen vol.

nadine paduart zei

Niets anders dan platvloerse moordenaars, onder het mom van mollenjagers.