Na kilometers trouwe dienst heeft mijn brookszadel het begeven, nog lang niet versleten, maar slachtoffer van de Belgische fietspaden.Jarenlang was ze mijn intiemste gezelschap.
Op mijn queeste naar het licht in Skagen was ze dagenlang mijn enige gezel. Wij vlogen door Denemarken alsof ons leven er van afhing. Alles verdroeg ze, een licht gekraak was het enige bescheiden protest.
Nu staat ze op de schouw, tussen een oud Afrikaans beeld waarvan ik de geschiedenis niet ken en een kapotte klok.
Af en toe kijk ik ernaar, meer dan naar de tekening die er boven hangt. Later, zal iemand haar weggooien of zeggen. Daar staat nog een kapot oud zadel waarvan ik de geschiedenis niet ken.
