zonder auto

Vroeger hadden wij twee auto's. Het kon moeilijk anders. Wij woonden in een klein dorp op de buiten met drie kinderen en mijn werk was ver en onregelmatig en ook vaak 's nachts.

Later vond ik werk dichter bij huis en met meer normale uren. Aanvankelijk reed ik er met de auto naartoe. Tijdens de zomer ontdekte ik dat ik er ook langs de Schelde naar toe kon fietsen en algauw fietste ik drie tot vier keer per week naar mijn werk.

Toen één van onze twee auto's het begaf dacht ik dat gezien ik deze toch zelden nog gebruikte wij evengoed met één auto konden leven.


Het was veel ingrijpender dan ik dacht. Daarom heb ik het plan opgevat om onder het label 'zonder auto' mijn ervaringen van het leven zonder auto neer te schrijven.

Het betekent niet dat ik helemaal geen auto heb, wij hebben er nog altijd één. Voor de meesten en voor mij vroeger ook is het concept auto vooral geassocieerd met absolute vrijheid. Je kan op elk moment om het even waar naar toe rijden, zonder met iets of iemand rekening te moeten houden.
Dat concept is het voor mij niet meer. Als ik de auto kan gebruiken komt er hoe dan ook altijd planning en overleg bij kijken. Met het openbaar vervoer geraak ik niet overal. Met de fiets is mijn actieradius veel beperkter en moet ik nadenken welke kleren ik aantrek of meeneem. Meestal kom ik ook bezweet toe.

Een andere ingrijpende verandering is dat ik mij veel meer moet blootgeven. Ik ben mijn beschermende omhulsel kwijt. Een auto is niet alleen een vervoermiddel, maar je bent ook afgeschermd van de buitenwereld. Als je fietst of met de trein of bus reist kan je, je niet zo afzonderen en dat was voor mij aanvankelijk heel moeilijk.

Langs de schelde in de sneeuw

Eerst is het koud als je de vallei van de Schelde naar beneden fietst. Op nog bevroren wegen kan je niet veel anders doen dan traag naar beneden te gaan. Ik ben nog niet opgewarmd en ik moet geen enkele inspanning doen.

Als ik op het pad langs de oude scheldearm naar het jaagpad rij hoor ik een bosuil roepen. Vreemd, het is de eerste keer dat ik hem zo duidelijk hoor. Er is maar één fietsspoor in de sneeuw hier. Het is ook van mij, van gisteravond. Zo wordt dit een beetje mijn wereld.

Het brugje over, een scherpe bocht en ik ben op het jaagpad. Wat is het glad hier. Als ik de bocht neem val ik bijna. Het is donker. Mijn powerled lamp is onbruikbaar want er dwarrelt fijne sneeuw die het licht weerkaatst zodat ik bijna niets kan zien.

Af en toe hoor ik op de oever naast mij eenden het water induiken, maar verder is het stil. Het geluid van de sneeuw die knispert onder mijn banden filtert alle andere geluiden weg zodat het nog stiller is dan anders.
Ik moet er goed naar luisteren, want enkel aan dit geluid kan ik weten wat ik onder mijn wielen krijg. Sneeuw, bevroren sneeuw of ijs.

Heerlijk is dat. Ik fiets ik zo snel ik kan of durf door het donker. Ik zie haast niets. Mijn zintuigen zijn tot het uiterste gespannen en ik heb al mijn aandacht nodig voor het fietsen, zodat alle muizenissen uit mijn hoofd verdwijnen.
Soms kan ik geen enkel oriëntatiepunt herkennen. Het is net alsof ik deze rivier al heel lang volg tot in een voor mij onbekende streek. Af en toe bemerk ik een schip, een wit, groen en rood licht en wat geronk van de motor, meer merk ik er niet van.

Als ik bij de brug kom moet ik het jaagpad verlaten. Even later kom ik op mijn werk. Ik stap van mijn fiets en ik voel mij fris in mijn hoofd en sterk in mijn lichaam.
Mijn collega's verwonderen er zich over dat ik in dit weer met de fiets kom. Ze weten niet hoe ik van mijn tocht genoten heb.

Boeken in Vlaanderen of de wens om Waal te worden.

Op deredactie.be las ik dat er nu wekelijks een top 10 is van de meest verkochte boeken in Vlaanderen.
Deze week staan daarin 3 boeken van Tv-kok Piet Huysentruyt en 4 strips.

Hoewel ik met graagte af en toe duchtig in de kookpotten kan roeren, ken ik deze tv-kok enkel door zijn kruidenmengsels die ik af en toe in de supermarkt zie. Meer hoef ik van deze kok niet te weten, want als er kruiden gemengd en geplet of gemalen moeten worden doe ik dit liever zelf.
Ik las ook ergens dat deze kok ook een van de meest gebruikte zoektermen op Google in Vlaanderen is. In Wallonië zou men liever zelf op zoek gaan naar authentieke versies van Noord-Afrikaanse gerechten.

Zou men er misschien ook nog iets anders lezen dan strips?

Mijn asielaanvraag ligt klaar.

Kermis

Een regenweekend. Zondagavond waren we blij om de oudste naar het station te brengen. Zo kwamen we toch eens buiten. We namen de kleintjes mee, want die moesten ook nodig eens naar buiten en bij het station was het kermis en het regende even niet.

Kermis. Botsauto's, draaimolen, eentjes en een lunapark. Veel meer was het niet. En veel te luide slechte muziek uit slechte luidsprekers. We lieten de kleintjes (die ook al niet zo klein meer zijn alleen) en dronken iets op het terras van het dorpscafé.
Bijna iedereen in nieuwe kleren. De solden zijn begonnen. Kleren als een tang op een varken. Gelukkige gezinnetjes en eenzame drinkers.

Naast het café staat een mooi huis. Plots komen er twee naar buiten. Hij nonchalant gekleed in een versleten okergeel jasje. Zij, een voor mij niet te beschrijven combinatie van slordigheid en elegantie. Arm in arm stappen ze door het dorsplein. Uiteindelijk kopen ze een pak friet en gaan wandelen in de steegjes achter de kerk. Toch een poging gedaan om van het dorpsfeest te genieten.
Als het terug regent komen ze terug en gaan naar huis. Wij gaan de kleintjes halen. Ze zijn in het lunapark en amuseren zich kostelijk. We blijven een tijdje kijken, maar dan zeggen we dat we naar huis willen en dat we bij de draaimolen zullen wachten.
Eindelijk zijn ze daar. Eén van de twee prijzen die ze gewonnen hebben was al kapot als ze de verpakking openden. Toch zijn ze tevreden.
We gaan naar huis, lezen nog wat in ons boek en gaan slapen.
Het weekend is voorbij. Nog één week werken en dan vakantie.

Zadelpijn

Na kilometers trouwe dienst heeft mijn brookszadel het begeven, nog lang niet versleten, maar slachtoffer van de Belgische fietspaden.
Jarenlang was ze mijn intiemste gezelschap.
Op mijn queeste naar het licht in Skagen was ze dagenlang mijn enige gezel. Wij vlogen door Denemarken alsof ons leven er van afhing. Alles verdroeg ze, een licht gekraak was het enige bescheiden protest.
Nu staat ze op de schouw, tussen een oud Afrikaans beeld waarvan ik de geschiedenis niet ken en een kapotte klok.
Af en toe kijk ik ernaar, meer dan naar de tekening die er boven hangt. Later, zal iemand haar weggooien of zeggen. Daar staat nog een kapot oud zadel waarvan ik de geschiedenis niet ken.

Brussel

Soms hebben we er genoeg van.
Genoeg van de bomen, de struiken en het gras.
Dorpscafés, communiefeesten in de tuin.
Motorrijders, grasmachines en kettingzagen.
Plattelandsdialect en dorpsroddels.
Schapen, geiten en koeien kunnen ons plots niet meer boeien.
Dan stappen wij op de trein naar Brussel.

We zochten we een plaatsje op één van de pleinen van de JazzMarathon. We genoten van de concerten en tijdens de pauses lazen we in een boek. De zon scheen.
We hoorden vreemde talen. We ontmoeten een Japanse madam die graag een Belgisch bier lust.
We bleven in een hotel slapen omdat we er niet genoeg van konden krijgen.
's Morgens vroeg gingen we op stap. We bezochten een museum, we ontdekten 'parcours d'artistes' en werden ontvangen door kunstenaars in hun atelier.
Na de middag gingen we terug naar de grote markt. Onze hadden dorst en onze voeten deden pijn. We waren onder de indruk van 'Jacques Pirotton Quartet'.

Nu zijn we weer thuis. We kunnen er weer een tijdje tegen.

Mollen, de Palestijen van het gazon.

Opnieuw een mollenverhaal.
Sedert mijn vriend D. zijn blog gewijd heeft aan graaf de Mol komen de mollen en hun verhalen vanzelf naar mij toe. Het is helemaal niet mijn bedoeling om zijn onderwerp in te pikken, maar ik kan nu eenmaal alleen schrijven over wat ik meemaak.

Mollen, de Palestijen van het gazon.

Gisteren werd ik opgeschrikt door een ontploffing in de tuin van de buren. Toen ik ging kijken zag ik mijn buurman rechtkrabbelen, zijn bril stond scheef op zijn neus.
Hij had enige tijd geleden een soort bom ingegraven die ontploft als er een mol tegen loopt. Toen hij de bom aan het inspecteren was, is het ding ontploft.
Mijn bezorgdheid voor mijn buurman begon plaats te maken voor verontwaardiging, maar omdat ik graag wou weten wat hij nog allemaal ondernam om met zijn gazon de illusie dat de natuur overbodig is in stand te houden liet ik mij rondleiden in zijn tuinschuurtje. Daar zag ik vergif, klemmen, bommen, gaspatronen, electronische apparaten, kortom een wapenarsenaal waar mee men een parade kan houden waar Poetin nog iets van kan leren.
Dit allemaal om die kleine onschuldige diertjes, die zich nauwelijks durven te vertonen uit te roeien. Het deed mij denken aan de Palestijnen die zich met stenen en zelfgemaakte raketten proberen te verdedigen tegen een van de machtigste legers ter wereld.

Omdat ik wou weten wat er nog allemaal bestaat om mollen te verdelgen googelde ik 'mollen verjagen'. Vreselijk wat ik moest lezen. De inventiviteit van de gazonisten kent werkelijk geen grenzen. De meest geraffineerde en wrede methoden worden aanbevolen. Erger nog technieken die werkelijke martelpraktijken zijn, worden met een waar genoegen beschreven en zelfs verfilmd.
Mollen en Palestijen, niemand kan ontkennen dat ze er het eerst waren, toch worden ze met alle mogelijke middelen verbannen en van hun territorium gejaagd.

Op een mooie dag als deze ben ik geneigd om te geloven dat het met de mensheid nog goed zal aflopen, maar als je dit leest zie je dat de beschaving maar een dun laagje vernis is en dat het geringste spoor van een (vermeende) vijand volstaat om schaamteloos de haat en het sadisme te prediken.

Gelukkig kwam ik ook terecht op de blog van Annetanne. Blijkbaar één of andere kruiden dame, maar na het lezen van haar artikel mollen-mogen vond ik haar geweldig sympathiek.

Daar kwam ik ook te weten dat er een trilogie bestaat over mollen die wel wat lijkt op Watership Down en minstens even goed zou zijn. Spijtig dat mijn jongste reeds zelf kan lezen, want het voorlezen van dat boek was voor ons het begin van de vader-zoon relatie.