Ik reed van Padborg naar Skagen. Aanvankelijk deed ik het nog rustig aan en genoot van mijn tocht door Jutland, maar geleidelijk ontwikkelde zich een onweerstaanbaar verlangen om het licht van Skagen te zien. Steeds sneller fietste ik, door duistere bossen, langs koele meren, zonovergoten heides, zelfs het strand doorploegde ik met mijn banden. Ik sliep in duinen, bossen en tuinen.
Verschrikkelijk warm was het die zomer. Om zes 's morgens uur zat ik op mijn fiets en tot de middag joeg ik mijzelf voort aan een hels tempo voor de grootste hitte verder fietsen haast onmogelijk maakte. Ik kon nauwelijks genieten van het Deense landschap, het licht van Skagen trok mij steeds harder aan. Toen ik er eindelijk aankwam zag ik een stadje, waar drommen toeristen slenterden in de loden hitte zodat ik nauwelijks nog vooruitkwam met mijn zwaarbeladen fiets. Daarna reed ik nog tot het uiterste puntje van het strand in Grenen, waar ik een merkwaardige processie zag van Denen die terugkwamen met een zakje zand van het meest noordelijke strand van Jutland. Ze hielden het omhoog voor zich uit alsof het een kostbare relikwie was. Toen ik terugreed en uitgeteld een kampplaats vond had ik 160 kilometer op de teller, maar het licht van Skagen had ik niet gezien.
Later ben ik er nog eens terug geweest met mijn zoon. Ditmaal fietsten we dagen door de regen en zagen we een verlaten Skagen onder donkere wolken. Opnieuw reden we tot Grenen, maar we hadden de moed niet om de lange tocht over het strand te stappen en reden mee met de traktor die toeristen naar het uiterste puntje van de landtong brengt. Mijn zoon ging nog even de zee in om met zijn ene been in Skagerrak en zijn ander been in Kattegat te staan, waarna we terug meereden tot bij onze fietsen om daarna een beschutte slaapplaats te zoeken. Opnieuw had ik het licht van Skagen niet gezien.
Misschien moet je sommige dromen, dromen laten zijn en er niet te dicht bij willen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten