Poes had een mol gevangen. Angstig piepend zat het diertje in het pompputje van de kelder. Ik verjaagde de poes en nam de mol in mijn hand.Nauwelijks had ik hem vast of het glanzend zwarte lijfje kronkelde zich en twee vlijmscherpe tanden drongen als naalden in mijn vinger.
Geschrokken liet ik het diertje los. Ik vreesde dat het zich zou verstoppen tussen de rommel in de kelder en een vreselijke dood zou sterven als ik het niet meer kon vinden.
Gelukkig verstopte de mol zich in de ruimte onder de stenen bakoven (ook wel de hel genoemd). Gewapend met een kartonnen doos kroop ik op handen en voeten in de hel en daar kon ik de mol gemakkelijk vangen.
Ver weg in de tuin, bij de composthoop, waar de poes zelden komt maakte ik de aarde wat los en liet de mol vrij in de losse grond. Onmiddellijk groef hij zich in en verdween in de koele aarde.
Hebt U ook claustrofobie? Als kind had ik nachtmerries over gangen en tunnels die steeds smaller werden zodat ik onherroepelijk vast kwam te zitten. 'S nachts kan ik wakker schieten en in paniek de dekens van mij afwerpen.
Ik was juist bezig electrische leidingen aan het installeren. Daarvoor moet ik in een kruipkelder van nauwelijks 60 cm hoog. Ik betrap mijzelf erop dat ik mij reeds dagen op voorhand psychologisch aan het voorbereiden ben om in die kelder te kruipen.
Toch had ik zin om de mol te volgen. Het was warm en de aarde leek zo heerlijk koel. Zou ik van mijn claustrofobie genezen zijn? Bestaat er zoiets als molsdolheid?
1 opmerking:
...een aha-erlebnis. fijn. ;) d.
Een reactie posten